hipo.korystyk i hipo.krytka

w dzień taki jak ten bezruch łap i nie puszcz. i tak siedzę i kiwam oczami na lewo i prawo, a dłonią przysłaniam usta, żeby nic się nie wypsnęło, żeby nic się nie wypowiedziało. na głos. chyba za dużo się dzieje i jak zwykle nie łapię tego co się spod rzęs wysypuje, a pod sercem skrapla. usta mnie pieką. to znak. że przesadziłam. wygięte w grymasie względnego zadowolenia, wyglądem przypominają małą czerwoną papryczkę chilli. oblizuję się po każdym pomyśleniu.
*
przychodzi do mnie olo i recytuje z pamięci szekspira. dasz wiarę? czterdziestoparo letni seksoholik, który wygładza moje ściany i przywarca podłodze wrzask, okazł się literackim sawantem. pyta mnie czy wiem, co to jest hipokorystyk. łapię się za wszystkie włosy świata i kłamię i jęczę, że wiem, a nie wiem i wychodzi, że taki ze mnie doktor jak z niego robol. czyli żaden. i głupio mi we wszystkich gałązkach i cieśninach mojego humanistycznego ciała. a olo nie ustępuje. i bombarduje mnie kolejnym strzałem i pyta o czwarty księżyc jowisza: wiesz, że na europie jest ocean? poprawiam go sprytnie: w europie ocean? patrzy na mnie krzywo, ale odpowiada natychmiast, bez sarkazmu i ironii, "nie, na europie, w układzie słonecznym, jest ocean."
*
totalną przeciwwagą ola jest fik. fik przyciąga prostotą. jego prostolinijna estetyka nie zna trudnych wyrazów, muzyki poważnej, kina europejskiego ani teatru warlikowskiego. fik kładzie płytki ścienne i podłogowe, gasi pożary, gra w siatkówkę i mówi, że z budowlanki nie da się wyżyć. sylabizuje wyrazy, wykrzykuje zdania, przeklina, pali i nadużywa alkoholu. ma rysy jamesa deana i męskość w oczach, palcach i na plecach. rzęsami jak pawim ogonem wabi do siebie samice.
*
osza.
*
lałam.